ΔΥΣΠΛΑΣΙΑ ΙΣΧΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΥΣ

Η δυσπλασία των ισχίων ειναι η πιο κοινή αιτία χωλότητητας (αδυναμία βάδισης) στα πίσω άκρα των σκύλων. Τα μεγαλύτερα ποσοστά δυσπλασίας εμφανίζονται σε μεγαλόσωμους σκύλους όπως St. Bernards, Newfoundlands, Rottweilers, Chesapeake Bay Retrievers, Golden Retrievers, German Shepherd Dogs, Labrador Retrievers χωρίς όμως να εξαιρούνται και μικρότερες φυλές στις οποίες όμως πολλές φορές δεν γίνονται αισθητά τα συμπτώματα. Στους Γερμανικούς ποιμενικούς είναι ένα απο τα πιο συνήθη προβλήματα υγείας και εμφανίζεται σε ποσοστό που αγγίζει το 20%. Τί ειναι όμως στην πράξη η δυσπλασία των ισχίων; Με απλά λόγια θα λέγαμε ότι ειναι η εύκολη εξάρθρωση-χαλάρωση της άρθρωσης του μηριάιου με την πύελο. Ιατρικώς: χαλάρωση της κοτύλης με την κεφαλή του μηριαίου. Το πως και το γιατί θα το αναλύσουμε αργότερα.

Η δυσπλασία των ισχίων είναι μια πολυπαραγοντική νόσος. Τι εννουμε με την εννοια πολυπαραγοντική; εννοούμε οτι έχουν ενοχοποιηθεί διάφοροι παράγοντες-αίτια για την εμφάνισή της. Το πρώτο και σημάντικότερο είναι η γενετική προδιάθεση. Δηλαδή η υπάρχουσα κατάσταση σε προγόνους του σκύλου κυρίως στους γονείς, η οποία αυξάνει κατακόρυφα την πιθανότητα εμφάνισης δυσπλασίας στο κουτάβι. Στις περιπτώσεις που γνωρίζουμε το γενεαλογικό δέντρο μπορούμε να είμαστε "υποψιασμένοι" και να διαγνωστεί νωρίς. Δεν λείπουν όμως και οι περιπτώσεις στις οποίες ενω οι γονείς έχουν πιστοποιηθεί "ελεύθεροι δυσπλασίας" οι απόγονοι να διαγνωσθούν με δυσπλασία και μάλιστα σε προχωρημένη φάση διότι οι ιδιοκτήτες είχαν εφησυχάσει λόγω των προγόνων. Όταν όμως δεν γνωρίζουμε τα "γονίδια" των προγόνων τότε πολύ εύκολα μπορεί να καταλήξουμε σε έναν σκύλο ενήλικα ή ακόμα και νεαράς ηλικίας με δυσπλασία ισχίων. Στους Γερμανικούς ποιμενικούς λόγω της δημοτικότητας της φυλής και λόγω της ανεξέλεγκτης αναπραγωγής-διαστάυρωσης οδηγήσαμε οι ίδιοι οι άνθρωποι τα ποσοστά της δυσπλασίας στα ύψη. Όταν το κέρδος(και για να μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι σε εκτροφείς μόνο αλλά και σε ιδιώτες) γίνεται αυτοσκοπός τότε το μοναδικό που μπορούμε να καταφέρουμε είναι πολύ απλά να οδηγήσουμε με μαθηματική ακρίβεια την φυλή στην καταστροφή. Τέλος, απο μετρήσεις-μελέτες απο το 1974 εως το 2013 που έχουν γίνει σε όλες τις φυλές, οι Γερμανικοί Ποιμενικοί κατέχουν μόλις την 40η θέση στα ποσοστά εμφάνισης δυσπλασίας των ισχίων (19%) με πρώτα τα Bulldog (70%).

Ένας επίσης σημαντικός παράγοντας είναι το βάρος του σκύλου καθώς και ο ρυθμός σωματικής αύξησης του τα οποία έχουν σαν κοινή βάση την διατροφή του. Για να γίνει πιο κατανοητό θα αναλύσουμε αρχικώς το ρυθμό και εν συνεχεία το βάρος.

Όταν ένας σκύλος έχει έναν ρυθμό ανάπτυξης απο την φύση του μπορούμε να ακολουθήσουμε το ρυθμό αυτόν και με μια ισοροπημένη διατροφή, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, και να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μπορούμε όμως να επέμβουμε στον ρυθμό αυτό και να οδηγηθούμε σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα όπως αυτό της δυσπλασίας. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Με την υπερβολική ποσότητα τροφής, με την κακή ποιότητα τροφής, με την χρήση σκευασμάτων που προάγουν την υπέρμετρη ανάπτυξη του κουταβιού καθώς και με τα διάφορα πρόσθετα (που πολλοί κτηνίατροι ή μη προτείνουν). Το ποια τροφή ειναι καλή ή κακή θα το αφήσω στους ειδήμονες τους είδους. Σε οτι έχει να κάνει με τους Γερμανικούς Ποιμενικούς (αλλά και με τις υπόλοιπες φυλές) αυτό που ισχύει βάσει και των ερευνών αλλά και των γεγονότων είναι οτι σωστή τροφή ειναι αυτή η οποία θα διατηρεί το σκύλο με ζωντάνια, με σωστό τρίχωμα, με όσο το δυνατόν λιγότερο δύσοσμα κόπρανα και όλα αυτά με γνώμονα την σωστή ποσότητα ανάλογα με την ηλικία . Για να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα την έννοια ρυθμό-καμπύλη ανάπτυξης θα σας αναφέρω το εξής παράδειγμα. Όταν ένας σκύλος βρίσκεται πάνω απο το φυσιολογικό ρυθμό τότε η σχέση μεταξύ μυϊκού και οστίτη ιστού διαταράσσεται και πολύ απλά ενώ τα οστά έχουν μεγαλώσει οι μύες δεν επαρκούν για να στηρίξουν το σκελετό κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε δυσπλασία ισχίων. Επανέρχομαι στη διατροφή θέλοντας να προσθέσω οτι δεν χρειάζεται έξτρα Ασβέστιο ή Φώσφορο, ούτε θειϊκή γλυκοζαμίνη, ούτε χονδροϊτίνη μιλώντας πάντα για υγιείς σκύλους. Όλα αυτά ειναι σκευάσματα και ουσίες οι οποίες όπως και στον άνθρωπο έτσι και στο σκύλο θα χρησιμοποιηθούν στις ανάλογες περιπτώσεις-περιστάσεις και σε καμία περίπτωση αυτοβούλως διότι έτσι θεώρησε ο καθένας προσπαθώντας να κάνει το γιατρό στο σκύλο του. Διότι όπως είναι γνωστό, στην Ελλάδα όλοι επαγγέλονται κάτι + το γιατρό εκτός από τους γιατρούς που είναι μόνο γιατροί (χωρίς να τους Αγιοποιώ ή Θεοποιώ)...

Σε ότι έχει να κάνει με το βάρος αυτό που ισχύει ειναι οτι όταν ένας σκύλος υπερβαίνει κατα πολύ το φυσιολογικό βάρος του τότε οι αρθρώσεις και πιο συγκεκριμένα τα ισχία θα επιφορτιστούν με μεγάλα φορτία τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε δυσπλασία ισχίων. Η δυσπλασία ισχίων σε υπέρβαρους σκύλους εκτός των κινητικών προβλημάτων θα οδηγήσουν και σε αρθρίτιδα η οποία θα κάνει τις αρθρώσεις ακόμα πιο άκαπμτες και επίπονες. Με λίγα λόγια το υπερβολικό βάρος ακόμα και να μην οδηγήσει σε δυσπλασία ισχίων αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε αρθρίτιδα της άρθρωσης μια επίσης σοβαρή και επίπονη ασθένεια. Στους Γερμανικούς Ποιμενικούς έχουν γίνει διάφορες μελέτες συσχέτισης βάρους(ανάπτυξης) με την πιθανότητα εμφάνισης δυσπλασίας ισχίων. Σας

τα 2 group που αναδεικνύουν τη σχέση παχυσαρκίας και βάρους με την πιθανότητα εμφάνισης δυσπλασίας ισχίων σε γερμανικούς ποιμενικούς

παραθέτω σε φωτογραφία μια μελέτη η οποία δείχνει ξεκάθαρα την αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης δυσπλασίας σε σκύλους με αυξημένο βάρος και την μειωμένη πιθανότητα σε σκύλους που τρέφονται φυσιολογικά. Τη σωστή ποσότητα την καθορίζουμε εμείς και όχι η "όρεξη" του σκύλου. Αν έχουμε σαν γνώμονα την όρεξή του τότε το μόνο που θα καταφέρουμε ειναι ανεπιθύμητα αποτελέσματα στην υγεία του.

Τέλος ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι η άσκηση του σκύλου. Τι εννούμε με αυτόν τον όρο; Η υπερμετρη άσκηση ειδικά σε ηλικία μικρότερη απο αυτήν η οποία απαιτείται για να γίνει η πλήρης ανάπτυξη του σκελετού μπορεί να οδηγήσει σε δυσπλασία ισχίων. Θα πρέπει δηλαδή να αποφεύγονται η βίαιη κίνηση, τα άλματα, το τρέξιμο σε τσιμέντο, στάση του σκύλου στα 2 πίσω πόδια. Όλα τα παραπάνω δείχνουν να παίζουν ρόλο στην ανάπτυξη δυσπλασίας ισχίων είτε ο σκύλος έχει γεννετική προδιάθεση είτε όχι. Για αυτό και στους Γερμανικούς Ποιμενικούς οι οποίοι εκ φύσεως ειναι ενεργτική φυλή θα πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στον πρώτο χρόνο της ζωής τους στην σωστή και μη-τραυματική ανάπτυξη του σκελετού τους.

Τζατζαΐρης Θεμιστοκλής
Ειδικευόμενος Ορθοπαιδικής Χειρουργικής